Chyba żaden z narodów nie może się pochwalić takim bogactwem kolęd jak naród polski. Większość z nich to przekazywane przez tradycję pieśni, których autorów na próżno usiłowalibyśmy odnaleźć. Z pewnością odnaleźć w nich można czystą poezję, najpiękniejsze pomysły muzyczne, ale również niekiedy wiele śladów dawnych polskich obyczajów. Adam Mickiewicz, który w swoich paryskich wykładach literatury słowiańskiej poświęcał sporo miejsca kolędom, nie wahał się w tych prostych ludowych pieśniach widzieć "pierwszy zawiązek poezji narodowej".
Ludowi kolędnicy nie krępowali się względami klimatycznymi, ani prawdą historyczną. Mało ich obchodziło, że w Betlejem bywa polska mroźna zima, że składający Dzieciątku hołd pasterze nosili polskie imiona. Ale również i w kolędach późniejszych, pisanych i komponowanych przez zawodowych poetów i muzyków, sceneria wiązała się zazwyczaj z polskimi obyczajami. Z tych wszystkich powodów wolno uważać polskie kolędy za niezmiernie ciekawy i cenny dział polskiego folkloru.
