Prorokował kiedyś Krzysztof Klenczon, nim tragiczny wypadek na ulicach Chicago nie zgasił jego zadziornego życia: „Nie przejdziemy do historii”. Nawiązywał do czasów, gdy słowo „rock’n’roll” było u nas jeszcze na indeksie ( zastępowaliśmy je „big beatem” lub „mocnym uderzeniem”), a nas – miłośników nowej muzyki – nazywano „bandą debili”, „big beatowymi hochsztaplerami” albo „pajacami pozbawionymi talentu i słuchu” (cytaty autentyczne!). Jeszcze nie wiedzieliśmy, co wyłoni się z chaosu lat sześćdziesiątych za sprawą rock and rolla, ale czuliśmy, że wkraczamy w proces tworzenia się nowych faktów kulturowo-obyczajowych i w taki etap rozwoju cywilizacyjnego, w którym przepływ wzorców zaczynał zmieniać kierunek i przebiegać nie od starych do młodych, jak dotychczas, ale odwrotnie – to młodzi zaczynali narzucać starszemu pokoleniu modę, obyczaje, styl bycia i życia… Nie podobało się to decydentom i strażnikom moralności. Uważali, że fascynacja rock’n’rollem to uleganie zachodniej subkulturze, patologia, symbol moralnej degrengolady.
